Film "Peacock - ben ik echt?": Mijn vriend, een inloopkast

Zou de werkelijkheid er zo uit kunnen zien? Zou een agentschap voor huurvrienden of huurfamilieleden, waarmee men indruk kan maken op anderen of de indruk kan wekken van een intact gezin, werkelijk “Mijn Metgezel” heten? Dat zou kunnen, maar toch is het niet helemaal origineel. Matthias (gespeeld door Albrecht Schuch) werkt bij dit bedrijf, heeft een enorme inloopkast met voor elke klus de juiste outfit en lijkt zo knap dat hij bijna een androïde zou kunnen zijn. Voor een moment doet het denken aan momenten uit “I’m Your Man” of “The Stepford Wives”, maar dit is geen sciencefiction, ook al is de vraag in de titel van de film – “Ben ik echt?” – die van een bewuste robot.

Matthias heeft daarentegen het probleem dat hij robotachtig en emotieloos overkomt, terwijl hij een mens is en dat niet wil. Zijn vriendin Sophia (Julia Franz Richter) kan het niet meer aan en verlaat hem.

In zijn speelfilmdebuut, waarvoor hij ook zelf het scenario schreef, laat regisseur Bernhard Wenger zich leiden door feiten uit de dienstensector en, tot op zekere hoogte, door de gefictionaliseerde weergave daarvan, zoals gepresenteerd doorWerner Herzog in zijn film “Family Romance, LLC” (2019), die zich afspeelt in Japan.

De setting van Wenger is daarentegen heel Oostenrijks, soms zelfs wat overdreven als het gaat om de hogere kringen en de culturele elite. En de servicemaatschappij zelf is overdreven als de eerste vraag, nadat een huurhond verdrinkt, is: Wil je de volgende keer een hond van dezelfde kleur?

De film profiteert van een goed ensemble. De briljante Maria Hofstätter schittert bijvoorbeeld in deze rol. Zij speelt een onderdrukte vrouw die door Matthias op een speelse manier wordt gecoacht en zich voorbereidt op een ruzie met haar man. Wanneer ze zich uiteindelijk van hem losmaakt, wordt hij door de theatrale macht gek en gaat hij achter Matthias aan.

Hoofdrolspeler Albrecht Schuch, die met zijn method acting- stijl al rollen op zich heeft genomen die zo divers zijn als die van de revolutionaire kunstenaar ("Dear Thomas"), de artistieke revolutionair ("Kruso") of de oorlogsofficier ("All Quiet on the Western Front"), lijkt in eerste instantie relatief veel op zijn personage van de verschrikkelijke topper Adam Pohl uit de serie "Bad Banks" , maar wijkt daar later toch sterk van af als hij midden in het theaterpubliek begint te huilen - deze scène is een van de hoogtepunten van de film.

Het krachtige symbool van de pauw, dat bewust in deze film wordt gebruikt, en het steeds onwaarschijnlijker wordende einde ervan, werpen een nieuwe blik op de vraag wanneer we nu echt echt zijn en wanneer we gewoon een beetje te ver gaan in onze acteerprestaties.